√تـــــــڪ ستاره ـڪوتـڪ√

میخواهم آنقدر بو بکشم تو را که ریه هایم پر شود از عطر تنت

که هوا داشته باشم برای نفس کشیدنم

وقتی کنارم نیستی

9999999999999999999999999999999999

“تو” تنها یکیست آن هم تویی

من دیگران را “شما” خطاب می کنم . . .

نخورده می،چه داند شراب یعنی چه

ندیده آب چه داند سراب یعنی چه

درست نیست که بدانی چه حالتی دارم

مرا ببین که بدانی خراب یعنی چه . . .

رفته باشد عشق تا هفتم سما

عقل تا جوید شتر از بهر حج

رفته باشد عشق بر کوه صفا . . .

(ویکتور هوگو)

سرمایی میشوم وقتی پای آغوش تو در میان باشد . . .

کی گفته که قراره دور از تو بمونم

من با احدی عهدنبستم ، بغلم کن . . .

چه کنم ؟

یک “تو”

یک “من”

و گندم زارى طلایى رنگ

که هوایش آکنده با عطر نفسهاى تو باشد . . .

چگونه می شود مُرده ای را زنده کرد؟

فرض کن من مُرده ام!

حالا بخند…

دستی که بگیرد در دست

چتری که بگیرد بر دوش

یک همقدم عاشق

با او بشود مدهوش !

من و تو

جمعه و شنبه بودیم!

هر چه قدر من به تو نزدیک بودم

تو از من دور بودی…

به هر لحظه من

حس امنیت می گیرم

وقتی تو

درگیر منی

“مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید” هم داری ؟

گفت : اگر بود کسی فال فروشی می کرد ؟

دیروز هم همینطور بود

فردا هم همینطوره !

ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﺭﻓـــــــــــــــــ

یه وقت به سرت نزند ! که شعرهایم را بتکانی …

چرا که رسوا خواهم شد ، و همه خواهند دید !

لحظه لحظه تو را در میان واژه هایم

عشق یعنی :

طوری نگام کنی که انگار …

آدم قحطه !

سر و ته این حرفها را که بزنم

باز هم

تویی که در سرم

ته حرفها را میزنی

که ببارد به تمام رخ تو بارش شادی و شعف

و من از دور ببینم که پر از لبخند است

چشم و دنیا و دلت …

هنوز هم وقتی باران می آید تنم را به قطرات باران می سپارم

می گویند باران رساناست ، شاید دستهای من را هم به دستهای تو برساند . . .

که وقتی بغض داشت خفه شان می کرد بهش پناه ببرند

و ایمان داشته باشند تا وقتی که آنجا هستند دست هیچ غمی بهشان نمی رسد . . .

به یک جایی از زندگی که رسیدی میفهمی رنج را نباید امتداد داد

باید مثل یک چاقو که چیزها را می برد و از میانشان می گذرد

از بعضی آدم ها بگذری و برای همیشه تمامشان کنی . . .

صدا … رفت

تصویر … رفت

خاطره اش … نمیرود . . .

دلم یه رمان میخواد…

اولش من و تو باشیم…..

آخرش ما…

که نمیرد!

“افشین صالحی”

چشمه ی آب ، کوزه ی سنگین ، راه طولانی !

آب را که لوله کشی کرده اند همه چیز خراب شده !

چون هیچ کس روح تو را آنقدر عریان ندیده

که جای دقیق زخم ها را بداند !

بر من منگر تاب نگاه تو ندارم

بر من منگر زانکه به جز تلخی اندوه

در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم…

ای رفته ز دل ، راست بگو !‌ بهر چه امشب

با خاطره ها آمده ای باز به سویم؟

گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه

من او نیم او مرده و من سایه ی اویم..

سیمین بهبهانی